3. Mijn lichaam snapte niet dat het voorbij was

Mijn hart wist het allang. Maar mijn lijf? Die bleef doen alsof ik nog zwanger was.
Pijn, hormonen, borsten die ineens gingen lekken. Alsof ik werd achtervolgd door iets wat ik kwijt was.

4. Mensen zeggen soms de stomste dingen

Ik kreeg de liefste, maar ook de meest onhandige opmerkingen naar mijn hoofd.
"Je kunt het opnieuw proberen." "Misschien was er iets mis."
Op dat soort momenten wilde ik gillen. Of gewoon verdwijnen.

5. Vergelijken maakt alles alleen maar erger

Ik probeerde mijn verdriet kleiner te maken.
"Zij verloor haar baby later, dus ik mag niet zo zeuren."
Fout. Verdriet laat zich niet afmeten. Pijn is pijn. Klaar.

6. Het voelde alsof ik rouwde om iemand die niemand kende

Er was geen foto. Geen geboortekaartje. Geen naam.
Maar in mijn hoofd en hart was er wél iemand.
En het voelde alsof ik daar helemaal alleen om rouwde.

7. Social media werd ineens een mijnenveld

Het leek wel of ineens iedereen zwanger was, de ene zwangerschapsaankondiging na de andere kwam voorbij.
Dus ja, ik heb mensen tijdelijk gemute. Zonder schuldgevoel. Mijn hart eerst.

8. Ik hoefde niet dankbaar te zijn dat het ‘vroeg’ misging

Mensen bedoelen het goed, maar: nee, ik was niet ‘blij’ dat het vroeg was.
Verlies is verlies. Punt.

9. Kleine rituelen gaven me houvast

Een kaarsje branden. Een brief schrijven aan mijn kindje.
Het leek misschien klein, maar het gaf betekenis aan iets wat zo groot voelde.

10. Er is geen ‘weer normaal’

Iedereen leek te verwachten dat ik ‘gewoon’ weer verder kon.
Maar ik voelde me niet meer dezelfde.
En eerlijk? Dat hoeft ook niet.

Wat ik je wil meegeven:

Als jij dit nu leest en denkt: "Dit ben ik" — weet dan dat alles wat je voelt oké is.
Er is geen goed of fout in rouw.
Alleen jouw weg.

Wil je jezelf of iemand anders een beetje extra liefde geven?
Mijn kaartendeck en journal zijn speciaal gemaakt om steun te bieden na zwangerschapsverlies.
Om woorden te geven aan wat soms te groot is om uit te spreken.

Je vindt ze hier.